هیجان

مامان خوب، مامان مفید، مامان مهربان، مامان مقتدر، مامان خدمتگذار، مامان بد، مامان عجیب غریب، مامان دیروز، مامان امروز، مامان شاخ دار، مامان دم دار، مامان چنین و چنان ... وای از اینهمه مامان با اینهمه تعریفای دنباله داری که این روزها پخش شده بین همه و ذهن یه مامان عادی رو آشفته و درگیر خودش کرده. نمی دونم اینهمه از انواع مامان، از کجا پیدا شده و چه جذابیتی داره که یه مامان عادی رو مجبور می کنه تو ده ها گروه عضو بشه شاید بتونه بفهمه چه جور مامانی باید باشه تا بهش انگ چسبیده نشه تا چیزی جز مامان جلوه نکنه، تا به به و چه چه همه رو بشنوه... یه مامان مامانه، یه مامان عادی و واقعی خودش می دونه که چه جور مامانی باشه برای بچه خودش، لازم...

"مامان میشه بغلم کنی؟" تو که تو بغل منی " اینجوری که نه" پس چجوری؟ "یه بغل واقعی" یه بغل واقعی چه جوریه مگه؟ " مثل وقتی که از دنیا اومده بودم"؟! چجوری یعنی؟ "یعنی فقط من و بغل کنی و با هیچکسی حرف نزنی تلویزیون هم نبینی" یعنی یه بغل دو نفره پر از ماچ؟ " نه یعنی یه بغل که حرف نزنیم فقط هم مال من باشه"!!!     یه بغل آرامش در سکوت و بی کلام تقدیم به تو دخترکم...   ...

باران می بارد، با هیاهو. باران می بارد با عجله، آسمان فریاد می زند باران را و زمین، زمین می بلعد باران را، سیراب می کند عطش های مدتها خشکی ی دهانش را، می گرید روزهای دوری از باران را، می آرامد در آغوش قطره های خیس باران و باران فریاد می زند باریدنش را، می رقصد روی برهنگی های زمین ، می لغزد روی خواهش های بی پایان خشکی ی زمین و من و تو می نگریم این هم آغوشی ی زیبا را، این وصال دلچسب را. من تو را زیر باران می رقصانم و تو باران را مزه مزه می کنی لابلای انگشتان کوچکت. من تو را بلند صدا می کنم زیر نمناکی های سرد باران و تو مرا صدا می کنی زیر قطره های شفاف باران. باران می بارد و من باران را بغل می کنم و برای زمین...