هیجان

شب و روز من و تو پر شده از با هم بودن هایی که نه تنها تو رو سرگرم و خندان می کنه بلکه چندین برابرش مامان رو دلشاد می کنه. اینهم جزو اون دسته از داشته هایی ی که به یمن بودن تو  نصیبم شده. یه قسمت از دوشنبه های من و تو اختصاص داره به درست کردن یه چیزی، به چیزای کوچیک و پیش پا افتاده ای که واسه ما دوتا خیلی هم بزرگ و هیجان انگیزه. می گردیم دور تا دور خونه و از بین خرت و پرتا یه چیز پیدا می کنیم و بنا به علاقه های تو با هم تبدیلشون می کنیم به یه چیز دیگه. کم کم به فراخور سن و سالت همه اینها رو محول خواهم کرد به خودت و دستای کوچولوی خودت و خواسته ی خودت . دلم خواست تا یه وقتا و بعضی از دوشنبه هامون رو اینجا هم به ...

یه مامان، یه مامان که فقط یه مامانه، یه مامان ساده، یه مامان که فقط می خواد مامان باشه، یه مامان که فقط باید مامان باشه، یه مامان که دغدغه چندتا شدن رو  نداره، یه مامان که کاری نداره مامان خونه بغلی چه کتابی واسه کودکش خریده! یه مامان که استرس نداشته باشه عقب نمونه از مامان خونه بغلی، دلم می خواد فقط و فقط یه مامان باشم. یه مامان که سرش تو کار مامان بودن خودشه و دنیاش رو بدون وسواس اما با تفکر برای مامان بودن درست می کنه. من فک می کنم یه مامان نباید یه دوست باشه و بخواد خودش و در قالب یه دوست به کودکش نشون بده، یه مامان باید فقط مامان باشه... یه مامان نمی تونه یه معلم باشه و با کودکش بره تو حال و هوای معلم بازی، یه مامان با...

یه پنجره هست رو به اتوبان، رو به گذر آدما، رو به خونه های دور، هر وقت از روز یا هر وقت از شب دلم  آروم باشه یا دلم درگیر و دار زندگی متلاطم باشه میام پشت این پنجره و دقایقی خیره می شم به اون بیرون و ذهنم و باز می کنم. تو لحظه های کنار پنجره آدمای خوب زندگیم از لابه لای مغزم عبور می کنن و ناخودآگاه شریک اون لحظه های من میشن. لحظه های پشت پنجره واسه من یه لحظه های خاص از زندگی ی که می تونم خودم و اونجا بیشتر حس کنم و دلبستگی هایی  رو که دارم و بیشتر به یاد بیارم. و ناخوشی هایی که نباید باشن و از یاد ببرم.  لحظه های پشت پنجره ی این روزهای من گاهی توام می شه با حضور دخترکی که از اون پایین به من می چسبه و س...

مامان بیا، مامان بگیر، مامان بشینم، مامان بخورم، مامان ببینم، مامان بده، مامان بخونم، مامان اینجا، مامان تو اتاق، مامان بخوابیم، مامان آهنگ، مامان برقصیم، مامان کتاب، مامان لباس، مامان کجا، مامان برم؟ مامان درسته؟ مامان درست کن، مامان...  وقتی مامان میشه همه چیز، وقتی مامان میشه یه موجود مقدس، وقتی مامان میشه همه زندگی واسه یه دخترک کوچولو، یه مامان چقدر باید مراقب مامان بودنش باشه و شونه هاش و قوی کنه واسه این مسئولیت بزرگ... یه مامان چقدر باید مامان بودنش رو لای پنبه نگه داره تا مبادا خدشه دار بشه و  دخترک کوچولو دلش قرص بمونه که همه چیزش درست سر جای خودشه و ته دلش همیشه آروم باشه و پیش خودش بگه درسته این دقیقن خودشه...

"ییک، دوووووو، سی، چار"، همه چیز را می شماری تا چهار ... و این چهار عدد چقدر ابر سفید باران زا بالای سر من درست می کنند و چقدر باران های عاشقانه از آن ابرها روزهای پاییزی من و تو را دستخوش احساس می کنند، گاهی زمان از دستمان خارج است و هی دنبالمان می کند و هی به گرد پای من و تو هم نمی رسد و یهو به خودش می آید می بیند تاریک شده، روز گذشت... ساعت های من و تو پر است از با هم بودن ها با هم بال در می آوریم به آسمان پرواز می کنیم، ماهی می شویم به اعماق دریا می رویم، برای هم قصه می خوانیم هر کدام به روش خودمان و صد البته روش قصه گویی تو با همان دو کلمه می ارزد به تمام قصه های من... گاه با هم دعوا می کنیم حتی، اما دل کوچک مهر...

یه وقتا اتفاقای با ارزشی جلوی چشممون دارن شکل می گیرن و ما با اینکه شش دانگ حواسمون روی اونا متمرکزه نمی بینیمشون . لباسای توی کمدت رو مرتب می کردم و یکی یکی بزرگترا و جدیدا رو جایگزین لباسای کوچولوی قبلی می کردم  واقعن حالم دگرگون شده بود از این همه تغییر و بزرگ شدن، باورم نمی شد یه روز یه لباسی رو به تن می کردی که قد تنه لباست حتی کمتر از یه وجب بوده دخترم... تو کی این همه بزرگ شدی که من ندیدم... کی این همه وقت گذشته که باورش این همه برای من سخته. چقدر قد کشیدنت شیرینه عزیزک و چقدر دلتنگ کوچکی های تو هستم . چقدر روزهای زندگی آدم ها سریع می گذره و میره و میره و تبدیل می شه به خاطره... با اینکه لحظه به لحظه با تو بودم و کنارت روزه...

دیروز تو پارک: - "عزیزم  هوا که خوبه هنوز اینهمه سرد نشده چرا اینهمه بچه رو پوشوندی کلاه گذاشتی اینهمه سخت نگیر بزار بچه نفس بکشه"! امروز تو پارک: - "وا دخترم از تو بعیده چرا سر بچه رو لخت گذاشتی همینجوری آوردی پارک ، باد میره تو گوش بچه سرش سرما می خوره هوای پاییز خطرناکه یه کلاه سرش کن سینش و خوب بپوشون"!!! من: اینم پریا در پارک: البته این عکس سه ماه پیشه ...

تولد یکسالگی ی فرشته زندگی ی ما     تم تولد: فرشته ایکه توی تولدت قادر به راه رفتن بودی و سعی می کردی شمع تولدت رو خودت فوت کنی  و بعدشم با بقیه دست بزنی و شادی کنی برای مامان و بابا خیلی هیجان انگیز بود.     ...

نسیم ملایم  هوای شهریور از گوشه ی پنجره ی باز اتاق رخساره ام را می نوازد و خشک می کند اشک های  آغشته با شوق و احساسم را و می برد مرا به لحظه ی عاشقی ای که برای نخستین بار تجربه اش کردم و یادآورم می کند ثانیه ثانیه از لحظه ی آمدن دخترکم را با همان حال و هوای نخستین لحظه دیدار و شروع ثانیه های مادری ام. یکسال است که تن پوش لطیف و مخملی ی مادرانه ام را به تن کرده ام  و  با گذر هر ثانیه از عقربه های ساعت روحم بزرگ و آرام تر شده است، یک سال از لحظه آمدنت می گذرد و ذهنم که به عقب باز می گردد تپش های قلبم تند و تند تر می زند و  سول های مادری ام را به رقص وا می دارد رقصی آرام و دلنشین با ملودی کودکانه ای که...

وقتی چهارتا مامان با فسقلی های قد و نیم قدشون کنار  هم جمع میشن، دیدنی و شنیدنی ی حرفا و حرکاتی که بینشون رد و بدل میشه... هرکی دلش می خواد هر چیزی که کوچولوی دوست داشتنی ش تو چنته داره رو ، رو کنه و با افتخار سرش و بالا بگیره و حتمن هم تو دلش میگه آخیش خدا رو شکر که بچه من چنان و بهمان... هر مادری بدون شک محو تماشای فرشته خودشه و حتمن هم ته دلش داره  آب می شه از فرط هیجان. حال خوبی ی این حس مادرانه و این رد و بدل کردن های زیرکانه و شیطنت های پنهانی... وقتی تو رو مشغول بازی کنار دوستای کوچولوی خودت می بینم انگار دنیام محدود می شه تو محدوده وجودی ی تو و انگار همه داشته های دنیا رو توی تو دارم یکجا می بینم ... البته می ...